De bevalling van mijn kleine meisje was mijn tweede ervaring met bevallen. De vergelijking is ook snel gemaakt en eerlijk gezegd blijf ik die maken. De bevallingen waren totaal verschillend, maar beide een waar avontuur. Daar waar ik bij Quirijn (ons zoontje) op een gegeven moment dacht: jeetje het duurt wel erg lang allemaal, wat kan ik anders doen? Ging de bevalling van zijn zusje héél anders. 

Om bij het begin te beginnen, de maandag middag van 7 december begon onrustig, de ochtend begon zelfs al onrustig want ik voelde me niet zo lekker. We hadden een controle afspraak bij onze verloskundige maar die heb ik afgezegd omdat ik dacht: zo in de auto? No way! De behoefte om in bed te blijven, nog wat te slapen en even alleen te zijn was erg groot. 

Na een onrustige dag ben ik uiteindelijk lekker in bad gaan zitten. Niels (mijn man) is zijn ouders gaan bellen zodat Quirijn opgehaald kon worden. Eenmaal uit bad voelde ik me heerlijk rozig en ben ik lekker met een dekentje en een kop thee op de bank gaan liggen. Dat was het moment dat ik even helemaal alleen was en dat was enorm belangrijk en fijn moment. Het was ook het moment om een kleine meditatie te doen, even te focussen & te voelen, mijn reis naar binnen kon beginnen. Wat er gebeurde in mijn lijf werd me toen duidelijk en ik voelde mij rustig. Op het moment dat Niels terug kwam en ik wist dat het met Quirijn goed was, kon ik loslaten, letterlijk loslaten en mijn lijf nam het over. Dat moment heeft er voor mij voor gezorgd dat ik alleen nog maar naar mijn lichaam hoefde te luisteren. Door mijn innerlijke focus en de fase waar ik in terecht kwam kon Niels het overnemen. Dat deed hij eigenlijk al de hele dag, hij neemt op zo’n moment de regie over. Hij stelt mij vragen en heeft aan een half antwoord voldoende om te weten wat hij voor mij kan doen. Dit was het moment dat ik aangaf dat we de verloskundige misschien maar moesten bellen. Hij zit dan al aan de telefoon, ik weet niet hoe ik dat heb gedaan, dat loslaten maar door het vertrouwen in Niels en zijn oplossend vermogen wist ik gewoon: dit komt goed, we gaan dit samen doen. Vanaf het moment dat we gebeld hebben is bij mij het besef van realiteit verdwenen en herinner ik me niet veel, voornamelijk van de verhalen achteraf en mijn gevoel. 

Badbevalling?

We wilden graag dat ik in bad zou bevallen, dit keer was Niels zelfs naar de andere kant van Nederland gereden om het echte beval-bad op te halen. Het beval-bad was opgeblazen en kon met water gevuld worden. Het idee om straks lekker in het water te kunnen en daar ons meisje geboren te laten worden keek ik wel naar uit. Lekker een beetje in dat water chillen, ik hou echt van het warme water om me heen. 

Rond 19.15 kwamen de verloskundige en de kraamhulp binnen. De weeën waren wel vrij heftig en volgden elkaar snel op. Op mijn zij lag ik op de bank en ik weet nog dat ik dacht; jeetje dit is al pittig. Om mij heen was het onrustig, maar bij elke wee was de verloskundige daar met haar sterke handen. Zij vond een drukpunt op mijn voet in combinatie met mijn ademhaling waardoor ik de Weeën veel beter kon opvangen. Er was wat chaos en lichte paniek om me heen, de kraan was kapot gegaan? Op dat moment dacht ik alleen maar aan mezelf en had ik volste vertrouwen dat Niels het wel zou regelen. Als je mij had gevraagd hoe lang ik op de bank heb gelegen dan zou ik vast hebben gezegd dat het een uurtje of drie geweest moet zijn. Eerlijk gezegd, weet ik het nog steeds niet precies. Wat ik wel weet is dat ik volledige ontsluiting had en het beval-bad nog niet gevuld was. De persdrang was er nog niet, maar dat ging niet lang meer duren. Dus er moest een plan B komen, want de kraan was kapot. Dan gaan we naar boven, daar hoefde ik niet over na te denken. Ik wilde kosten wat het kost dit kindje de beste start op de wereld geven die wij voor ogen hadden. Wij vonden dat dat in bad moest zijn, dus dit gingen we gewoon doen. Dat ik nog een trap op moest en in mijn blote kont, met volledige ontsluiting en weeën die elkaar in rap tempo opvolgden, had ik geen boodschap aan. Behalve dat ik wel even heb gevraagd of er iemand achter me aan wilde lopen. Rare vraag achteraf gezien, wie laat er nou een bevallende vrouw alleen op de trap. Niemand! 

Dus daar ging de karavaan, ik had even een adempauze tussen de weeën en ik dacht oké als ik dan toch naar boven moet dan NU. Dus daar ging ik en ik hoorde drie mensen achter me aan sprinten. Ze gaat nu naar boven hoorde ik de kraamverzorgende nog zeggen.Dit was echt mijn oer gevoel en mijn vertrouwen in mijn omgeving want dat heb ik heel sterk ervaren. Zij waren er alle drie echt voor mij en voor mijn kindje, waardoor ik mij volledig kon richten op de signalen die mijn lichaam mij kon geven. Op de trap heb ik nog een heftige wee weg staan zuchten, en door! Voor mijn gevoel was ik vrij snel boven en stapte ik zo in het warme water. De herinnering aan dit warme water en de ontspanning en het rustgevende gevoel wat dit mij gaf staat me nog heel helder bij. Vanaf dat moment kreeg ik al snel pers drang, niet heel heftig maar er veranderde wel wat. De vliezen waren nog niet gebroken en ik voelde me goed en sterk. De verloskundige gaf echter wel aan dat ik wat meer persdrang moest gaan voelen. Anders zouden we de vliezen kunnen breken om een klein zetje te geven. Dit herkende ik van de geboorte van Quirijn en het idee vond ik wel fijn want bij hem kwam toen ook echt de laatste fase in zicht. Vanaf dit moment werd het echt heftig, de pijn was heel intens en beangstigde mij ook echt even op dat moment. Een keuze maken of een antwoord geven rondom het breken van de vliezen was ook niet te doen voor mij, maar ik was niet alleen en Niels wist precies wat hij moest doen. Hij coachte mij er doorheen en sprak me moed in. Letterlijk woorden weet ik niet meer maar het voelde voor mij goed, ik kreeg weer veel kracht en vooral veel vertrouwen. Daar gaan we, en toen kwam er zo’n heftige wee en met mij alle kracht die ik in mij had perste ik mee. Ik voelde gewoon met een soort knappend gevoel mijn vliezen breken en daar was het hoofdje dat geboren werd. Toch kwam er nog wat angst naar boven want ik was echt even bang dat ze vast zat. Help haar riep ik nog, waarop De verloskundige bemoedigend toesprak en zei: je weet wat je nu moet doen nog een keer rustig mee persen! EN daar was ze en wat was dat weer een geweldig moment. Direct alle pijn weg en wat voelt dat fijn om zon klein warm lijfje nog helemaal wit van het vernix vast te hebben. Daar ben je meisje daar ben je dan lief klein meisje, wat ben je welkom. 

Het gouden uur

Het bad en het water hadden zijn werk gedaan en ik wilde dan ook vrij snel uit bad. Het was goed zo en ik keek er enorm naar uit om haar, vast te houden te knuffelen en me comfortabel op het bed te installeren. Dat was wel een mega groot voordeel van boven bevallen, hop we konden zo ons eigen bed in. We hebben een heel fijn moment samen gehad en zo konden we de nog even nadenken over de naam van ons meisje. Dat hoefde niet lang te duren want die ene naam was echt zo passend bij dit meisje en de kracht waarmee zij op de wereld is gekomen. Chiara Irja Mariska zou ze gaan heten. Vernoemd naar haar twee prachtige tantes. Gelukkig kwam de placenta ook redelijk snel, na een kleine oxytocine prik. Chiara wist ook al vrij snel mijn borst te vinden en heeft al snel wat gedronken. Zo knap hoe ze dat op eigen initiatief kon vinden. 

Wat een geluk dat ik weer zo’n bevalling mocht mee maken, niet exact zoals ik had gehoopt maar ach dat kan ook bijna niet, een bevalling gaat nooit zo als je verwacht, maar we zijn intens gelukkig dat het wel weer thuis mocht gebeuren zonder problemen. Het was 20:50 dat Chiara Irja Mariska Mulder is geboren.